چند بود؟ :دی

این روزا زندگیمو بیشتر از همیشه دوست دارم. نمیدونم چرا. با این که دغدغه هام بیشتر شده، مشکلات زندگی زیادتره، مسئولیتام بیشتره، کمتر میخوابم، ولی انرژی و نشاط زیادی دارم. پر از عشق و انگیزه ام. از اینکه کارم داخل خونست خیلی راضیم. بیرون از خونه بودن من رو کلافه و بی انرژی میکنه. این روزا آفتاب که میزنه چشمام نا خود آگاه باز میشن، اول وای فایمو روشن میکنم، پیامهامو چک میکنم، یکم Bubble shoot بازی میکنم، عشقمو آروم میبوسم و در اتاقو میبندم و میرم بیرون. چای رو دم میذارم، بساط صبحانه رو میچینم، اگه ظرفی از شب قبل مونده باشه میشورم و ظرفای از قبل شسته شده رو جابجا میکنم، اگه لباسی برای شستن باشه میریزم داخل ماشین، دور و بر خونه رو یکم مرتب میکنم، بعد هم تی وی رو روشن می کنم و میزنم شبکه ی آی فیلم و به یاد قدیم ندیما پس از باران می بینم. هنوز ماهوارمون رو وصل نکردیم ولی زیاد هم کمبودش حس نشده فعلا. یعنی کل تایمی که تی وی روشنه همین زمانیه که من پس از باران می بینم، باقی وقتها روی HDMI هست. ساعت هشت و ده دقیقه در اتاق خواب رو باز میکنم، صدای تی وی رو یه کوچولو زیاد می کنم و گاهی یه آهنگ انرژی بخش میذارم، کولر رو روشن میکنم یا اگه هوا خوب باشه پنجره هارو باز میکنم، روزایی که آقای باغبون شهرک میاد و به گلای محمدی خوشبو و خوشگل باغچه ی زیر پنجرمون آب میده که حتما پنجره رو باز میکنم، اگه هم بیخیال ورود پشه ها بشم در تراس رو باز میکنم که درخت خوشگل و پر از شکوفه ای که سرش داخل تراسمونه بهمون انرژی بده. لباس خوابم رو عوض میکنم و یه لباس خوشگل موشگل میپوشم. بعد هم میام آروم و با انرژی حامد رو بیدار میکنم. وقتی بیدار میشه به وضوح انرژی داره و چشماش برق میزنه. صبحانمون رو میخوریم و عزیز دلم میره سرکار. لپتاپ رو بردارم و میام روی تخت و تا ظهر مشغول کارهام میشم، گاهی ترجمه، گاهی درس، گاهی نت گردی. همه رو همزمان پیش میبرم، در مورد ناهارم بستگی به حوصلم داره، خیلی وقتا به خودم و اندامم ظلم میکنم و ناهار نمیخورم، که باعث میشه شب اشتهام زیاد بشه، خیلی وقتا هم غذاهایی که حامد دوست نداره واسه خودم میپزم. مثلا امروز میخوام یا هویج پلو بپزم یا اسفناج پلو. ساعت 3-4 هم میرم سراغ پخت شام. گاهی هم که کارم کم باشه و شام سختی هم نخوام بپزم از یه خواب بعد از ظهر حسابی لذت میبرم. ساعت 5 به بعد هم دوش میگیرم و چای رو دم میذارم یا کیکی دسری سالاد میوه ای چیزی برای عصرونه آماده میکنم، ساعت 6 یا 6:30 هم همسرم میاد خونه. دیگه وقتی میاد خونه هیچ کاری نمیکنم، فقط از اوقات با هم بودنمون لذت میبریم، فیلم میبینیم، ورق یا تخته بازی می کنیم، حرف میزنیم، گاهی میریم بیرون یه دوری میزنیم، تا ساعت 12-1 فقط اوقات استراحت و با هم بودنمونه، البته گاهی هم هر کی به کارای شخصی خودش میرسه ولی کلا دیگه وقتی همسرم خونست جو خونه رو با کار و بدو بدو متشنج نمیکنم. خب من دختری بودم که خونه ی مامانم تا لنگ ظهر میخوابیدم و هیچ مسئولیتی به عهدم نبود. ناهارم همیشه حاضر بود و لباسهام شسته و همه جا مرتب و تمیز. اصلا نمیفهمیدم این همه کار چجوری انجام میشه یا جیبم از کجا پر میشه. البته با وجود اینکه هیچ مسئولیتی نداشتم ولی انصافا دختر تیزی بودم و همه چیز رو توو ذهنم ضبط میکردم و الان دارم ازشون استفاده میکنم. مثلا شاید هیچ وقت قرمه سبزی نمیپختم ولی وقتی داشتم با مامانم صحبت میکردم و داشت مثلا قرمه سبزی میپخت حواسم بود که داره چیکار میکنه، یا حواسم بود که پدر و مادرم چطوری زندگی رو مدیریت میکنن، اون چند ماهی که خونه ی مادر شوهرم بودم هم باز همه ی نکات خوانوادشون توو ذهنم ضبط شد و کلی چیز یاد گرفتم. همسرم داره وارد یه دنیای جدید شغلی میشه که من خیلی دارم هلش میدم و برای منی که هیچ وقت طلوع خورشید رو نمیدیدم راحت نیست که با خورشید از خواب بیدار بشم ولی وقتی میبینم این کارم چقدر انرژی میده به همسرم و چقدر باعث میشه موفق تر کار کنه و چقدر همه جا بابت این قضیه ازم قدردانی میکنه هر روز با انگیزه ی بیشتری بیدار میشم. ضمن این که خودم هم با انرژی بیشتری به کارهام میرسم و این چند ساعت تنهایی واقعا باعث میشه هم به کارهای شخصیم هم به کارهای شغلیم و هم به تفریحاتم بیشتر برسم. من از بچگی فضای خونه رو بیشتر از بیرون دوست داشتم. بر خلاف همه ی بچه ها از پارک رفتن خوشم نمیومد؛ توو نوجوونی بر خلاف همه ی دخترها که دوست داشتن برن با دوستاشون بیرون و خیلیهاشون اجازه هم نداشتن؛ من با اینکه اجازه داشتم و محدود نبودم ترجیح میدادم دوستام بیان خونمون و حوصله ی خیابون گردی نداشتم. الان هم همینطورم. بیرون رفتن رو فقط برای خرید و رستوران و سفر دوست دارم. از پیکنیک هم متنفرم، از اینکه بساط جوجه برداریم و بریم توو خاک و خل بشینیم خوشم نمیاد. تنها جایی که دوست داشتم ساعتها بیرون از خونه باشم عید امسال جنگل نهارخوران بود که واقعا حیرت انگیز بود. باقی اوقات واقعا کلافه میشم از پیکنیک های گاه و بی گاه اجباری به دعوت خانواده ها یا دوستان و تا چند روز انرژیم تخلیه میشه! از اینکه جایی دعوت بشم یا مهمون سرزده یا ناگهانی یا بدون هماهنگی بیاد خوشم نمیاد. دوست دارم هر وقت خودم تصمیم داشتم برم مهمونی و از قبل هم حتما هماهنگ میکنم، وقتی جایی دعوت میشم که نمیشه هم رد کرد حس اجبار بهم دست میده و حتی اگه بهم خوش بگذره ولی قبل از رفتن بی حوصله ام. قادرم ساعتها و حتی روزها مهمونداری کنم، توو همین سه ماه من چندین و چند بار مهمونی دادم و چند بار هم دوستامون شب موندن یعمی در حد چند وعده توو هر مهمونی غذا پختم و اصلا هم سخت نبوده برام. مهمونی دادن برام خیلی راحت تر از اینه که برم پیکنیک:دی به خاطر همین علاقه ی شدید به فضای خونه این روزها حسابی حالم خوبه و از اینکه میتونم به همه ی کارهام برسم حسابی خوشحالم. خدا رو شکر

دیروز ناهار منزل مادرشوهر جان بودیم به صرف آبگوشت، حلوای شیر پختم و بردم که حسابی هم استقبال شد. خواب خالم رو دیده بودم. دلم بی نهایت براش تنگه. جاش تووی عروسی من خیلی خالی بود، ولی بیشتر از اون جای خالیش تووی عروسی داییم به چشم میومد، مخصوصا اینکه خانوم جدید شوهرش هم تووی عروسی بود و دیدن اون به جای خالم کنار بچه ها و نبودن خواهر کوچیکه و دردونه ی داییم کنارش حسابی چندین بار بغض آورد به گلوم. البته خودم رو کنترل کردم و حسابی خندیدیم و شادی کردیم و رقصیدیم و نذاشتیم به عروس و داماد گلمون بد بگذره. 

دو سه روزه یکم مریض بودم. آنفولانزای معده گرفته بودم :دی الان بهترم